Çek bırak araba
Küçükken çek-bırak arabaları çok severdim hala da çok severim. Bir süre sonra araba ya bozulur ya da meraktan içini açar kurcalardim. O zaman öğrendim zemberek denilen zımbırtıyı. Elimle getirilebilecek en toplu haline getirir tutmaya çalışırdım. Zapt etmesi çok zor oluyordu, elimden kaçtığında ne olacağıni hiç bilemezdim zemberegin. Dikkatim başka bir şeye kaydığında elinden fırlayıp kaybolurdu. O zamana kadarki uğraşım bir anda zemberek gibi kaybolurdu. Kaybolan zemberegi tekrar bulabilir miyim diye düşünür sonra aramaya başlar, bulup yine toparlama çalışırdım zemberegi. Yirmi küsür sene geçti o uğraşlarımın üzerinden yeni yeni farkına varıyorum içimdeki o zor zapt ettiğm zemberegin varlığına. Sürekli toparlamaya, küçültmeye çalışıyorum; dikkatimi ona vererek geçiriyorum anımı.. Olmuyor. Ordan biri sesleniyor, ona bakıyorum ve o göğüs kafesimde zor zapt etmeye çalıştığım zemberek fırlayiveriyor ellerimden.Bazen bana bazen de çevreme çarpıp kayboluyor. O ana kadar zapt etmeye çalıştığm o gücün bir anda yok olması o hafifleme, rahatlama, huzura kavuşma, mutluluk… Ancak çok kısa sürüyor herbiri. Zemberegin elimden kactiktan sonraki sonuçları, kaybettiğimdeki mutluluğu paramparça etmiş birşekilde uyanıyorum. Kaybolan zemberegi bulmaya çalışıyorum.Buluyorum. Elime alıyorum, yavaşça toparlıyorum tüm dikkatimle onu sabit tutmaya devam ederek. Nerden bilebilirdim ki çocukluğumda uğraştığım küçük eğlencenin hayatımı bu kadar etkileyeceğini.
